REVIEW: The Wolf of Wall Street (2013).

Gisteravond zag ik dan eindelijk The Wolf of Wall Street. Eigenlijk wilde ik vorige week al naar de bioscoop om hem te zien, maar toen gooide mijn geliefde broertje roet in het eten door plotseling geen zin meer te hebben om mee te gaan. Deze week dus een nieuwe poging, ditmaal met met mijn vriend. En ja hoor, om negen uur zaten we klaar voor de film en om half één ’s nachts liepen we voldaan de bioscoop uit. Allebei ja, en dat zegt wat, omdat we allebei een nogal uitgesproken mening over films hebben! Het was een lange zit (de film duurt 180 minuten), maar hij was het meer dan waard!

Deze film – de nieuwste toevoeging aan het al lange rijtje van samenwerkingen tussen regisseur Martin Scorsese en Leonardo DiCaprio – vertelt het verhaal van aandelenhandelaar Jordan Belfort. Jordan (Leonardo DiCaprio) zet samen met Donnie Azoff (Jonah Hill) een eigen bedrijfje op: Stratton Oakmont. Het bedrijf draait op het verkopen van waardeloze aandelen aan onschuldige mensen. Het bedrijf loopt goed en Jordan dompelt zich onder in de wereld van het grote geld. Hij dumpt zijn vrouw voor de beeldschone Naomi (Margot Robbie), gebruikt zo veel drugs dat hij geen enkel moment meer nuchter is, en ondertussen blijft zijn bedrijf doorgroeien. Jordan raakt verslaafd aan het geld, de drugs, en seks. Met deze levensstijl trekt Jordan de aandacht van FBI-agent Dunham, waardoor zijn niet altijd legale manier van zakendoen – en dus ook zijn bedrijf – gevaar loopt.

Alhoewel ik deze film al een tijdje heel graag wilde zien, was ik aanvankelijk een beetje bang voor de duur van 180 minuten: drie hele uren. Normaal haak ik bij zo’n twee uur al wel af, langer hoeft een film voor mij gewoon niet te duren. Ik was dan ook heel verbaast toen ik tijdens de pauze in de film op mijn horloge keek en zag dat ik al ruim twee uur aan het kijken was – en me nog geen moment had verveeld. De eerste helft van de film vertelt het succesverhaal van Jordan. Eigenlijk is deze eerste helft niets anders dan een aaneenschakeling van scènes waarin Jordan a) met geld loopt te gooien op buitensporige feestjes, b) seks heeft met een prostituee, c) cocaïne snuift, d) iets doet waar mensen met normale morele waarden hun vraagtekens bijzetten. Het is puur een opsomming van Jordans successen en de manier waarop hij hier als een idioot mee omgaat. En toch verveelt het niet, geen moment. Dit komt deels door de slimme manier van editen en deels door de geweldige humor die in deze film zit. Normaal kan ik het niet zo goed hebben wanneer mensen gewoonweg dom bezig zijn en hierom gelachen moet worden (New Kids, I’m looking at you), maar deze film vond ik wel gewoon echt heel grappig.

Misschien komt dit omdat de momenten waarop Jordan bijvoorbeeld zo stoned is dat het te belachelijk voor woorden is, aan de ene kant heel lachwekkend zijn, maar aan de andere kant zo worden neergezet dat je niets anders kan denken dan: ¨man, hoe kun je zo diep zinken?¨ De highs en de lows uit Jordans leven bestaan uit dezelfde elementen (in de ene scène zie je hoe Jordan zich on top of the world voelt door dat ene pilletje, in de andere scène zie je hoe het zijn leven verpest), maar worden door de sfeer van de film enorm goed van elkaar onderscheiden. Veel kritiek uit Amerika gaat over het feit dat deze film pro-drugs zou zijn, maar in mijn ogen geeft de film juist enorme kritiek op de levensstijl van Jordan, juist door zowel de hoogtepunten als de dieptepunten te laten zien.

Deze film is er een zoals ik deze nog niet veel vaker heb gezien. Er gebeuren dingen die normaal gesproken niet gebeuren (zoals het doorbreken van de vierde wand: Leonardo spreekt het publiek in de zaal op een aantal momenten rechtstreeks aan –  dit zie je normaal gesproken nooit in films) en de manier van editen is echt heel slim. De eerste helft van de film draait puur op een soort ritme: een opeenvolging van scènes zonder echt te maken te hebben met een probleem. Het grote probleem komt namelijk pas in de tweede helft van de film naar voren: de FBI. Jordans leven stort langzaam maar zeker in. Zijn geld, zijn vrouwen, zijn drugs, zijn hele levensstijl komt in gevaar wanneer de FBI het onderzoek naar Jordans praktijken doorzet. In dit deel van de film zie je echt hoe naïef Jordan en zijn vrienden eigenlijk zijn. Grappig is dat je toch nog medelijden met ze krijgt, al weet je heel goed dat ze het aan zichzelf te danken hebben.

Ja, ik vond dit echt een hele goede film. Misschien had het tweede deel van de film iets korter kunnen zijn, in dit deel is het ritme iets weg. Het zou natuurlijk ook kunnen dat die verdomde pauze in de bioscoop me uit de film haalde, dat is ook een grote mogelijkheid haha. Leonardo speelt zijn rol écht heel goed. Hij speelt heel over de top, maar dat mag ook wel bij een rol als deze. Hij zorgt er in ieder geval wel voor dat het een personage blijft, geen oppervlakkig karikatuur. Jonah Hill zet ook een goede rol neer, al kon ik hem wel een paar keer met een koekenpan voor zijn hoofd slaan. Maar goed, dat kon ik bij Jordan ook wel haha.

Tja, The Wolf of Wall Street is tot nu toe de beste film die ik dit jaar heb gezien. Niet dat dit veel zegt, maar het is iets haha. Ik vond hem heel goed! De film is zeker een aanrader, behalve als je niet goed tegen scènes met overdadig drugsgebruik, overmatig veel expliciete seksscènes en veelvoudig gebruik van het woord fuck kunt. Heb je hier allemaal geen problemen mee, dan moet je hem zeker weten gaan zien, het liefst in de bioscoop natuurlijk!

Foto´s: Mary Cybulski – © 2013 Paramount Pictures